Γιώργος Τελώνης

Καταπιάνομαι ακόμα με όνειρα, αν και εξακολουθεί να με βαραίνει η ίδια αόριστη ενοχή που με οδήγησε πριν 2 χρόνια στην εγκατάλειψη της συγγραφής. Μας δένει όμως ακόμα ένας αποχαιρεισμός, η παύλα ανάμεσα στις έννοιες, μας δένουν κόμποι - ελαφρυντικά - ηρεμιστικά θα έρθω. Μας δένουν Δευτέρες δίχως θέα πίσω από παράθυρα. Τα δεν έχω νέα σου. Τα σε νοστάλγησα. Όσα χρησιμεύουν κι όσα ο άνθρωπος συνηθίζει. Μας δένει πάντα αυτό που θα μπορούσε να. Παραμονή Χριστουγέννων απόψε, κλείνουμε 1214 μέρες με την φασιστική επιβολή της απουσίας σου. Μέχρι όλα αυτά τα ανομολόγητα να σπάσουν την σιωπή, θα ξεγελάω την ενοχή μου με μερικά αποσπάματα. Έστω κι αυτό, είναι αντίσταση - αντίσταση στην χυδαία κανονικότητα.

Από τον γυναικείο μονόλογο «...και Ιουλιέτα», του Άκη Δήμου:

«Δεν κάνει μια περίεργη ζέστη απόψε; Σα να διαλύεται ο αέρας, σα να λιώνει. Κι αυτή η θαμπή μυρωδιά εδώ γύρω… Αν φέρατε λουλούδια, αφήστε τα κάπου δίπλα σας. Και να τα πάρετε μαζί σας φεύγοντας. Θα πρέπει να μη με ξέρετε καθόλου αν ήρθατε ως εδώ μ’ ένα μπουκέτο δροσερά κυκλάμινα. Με απωθεί κάθε αβρή χειρονομία.

Συνήθισα να πίνω. Πιο λίγο στην αρχή, με τον καιρό όλο και πιο συχνά γεμίζω το ποτήρι μου. Μ’ αρέσει το κρασί˙ το χρώμα, η μυρωδιά του, οι εικόνες πάνω στο γυαλί που σμίγουν με τα μάτια μου – τόσο πολύ σ’ άλλους καιρούς αφοσιωμένα μόνο σε μια εικόνα. Μεθάω όλο και πιο δύσκολα, εύκολα όμως ακόμα ξεγελιέμαι. [...]

Αναρωτηθήκατε άραγε ποτέ τι ακριβώς ερωτευόμαστε σ’ έναν άλλο άνθρωπο; [...]

Ο φόβος, Κύριε, είναι ένας δρόμος κλειστός για τον έρωτα. Ένα τραχύ μονοπάτι γεμάτο με φιδοφωλιές και βρώμικα χορτάρια. Στο τέρμα του φαντάζει απρόσιτο το χλοερό αλωνάκι της αγάπης. Μα μόνο έτσι πολεμάς γι’ αυτό που νιώθεις: περπατώντας αυτόν τον δρόμο, ματώνοντας τα πόδια στα χαλίκια του, παραμερίζοντας με τους αγκώνες τα σαρκοβόρα αναρριχητικά που γλείφουν λαίμαργα το δέρμα σου, κοιτώντας πάντοτε μπροστά, κοιτώντας μέσα σου, εκεί όπου παφλάζει η επιθυμία που σε οδηγεί, που ο πόθος ξεδιπλώνει τον βαθύ του ουρανό, εκεί που η καρδιά χτυπάει μόνη της και μια φωτιά ανάβει μεσοπέλαγα.

Ερωτεύομαι θα πει Πηγαίνω. Προχωρώ. Διασχίζω και Διασχίζομαι. Και Ξεμακραίνω. Για ν’ αγγίξω κάποτε τον πάμφωτο προορισμό που αξιώθηκα.

Θα πει Φτάνω. Ξυπόλητη, λουσμένη στον ιδρώτα, κατάκοπη, γδαρμένη, δίχως νύχια, δίχως δόντια, με βλέφαρα καμένα, πρησμένα γόνατα, με χέρια τρυπημένα και τη φωνή τριμμένη πάνω στις συλλαβές του σ’ αγαπώ - έστω κι έτσι, μόνο έτσι, Φτάνω.

Γιατί ο έρωτας, Κύριε, άλλο δεν είναι από μια δυνατότητα.

Ένα Μπορώ.

Να γνωρίζω και να αγνοώ μαζί.

Να εγκληματώ και να ’μαι η μόνη αθώα.

Να παραλύω στην πιθανότητα της αποκάλυψης κι αυτός ο φόβος, ο Φόβος, Κύριε, να με δυναμώνει.

Μόνο οι γενναίοι αγαπούν - να το θυμάστε. Οι άλλοι απλώς ξεγελούν τα όνειρα. Εγώ ήμουνα στους πρώτους.»

(Επετειακό)

14:13

Μέσα στις 365 μέρες του χρόνου βρίσκονται και κάποιες ημερομηνίες που μας θυμίζουν γεγονότα ηρωικά ή αποτρόπαια. Παλιά κακιά συνήθεια της κοινωνίας μας να καταντάει όλα τα γεγονότα επετείους. Σήμερα θα ακουστούν πανηγυρικοί και αντιπανηγυρικοί. Θα γίνουν εξαντλητικές συζητήσεις, θα ξαναπαιχτεί η κωμωδία των εκφωνήσεων, των ερωτήσεων, των απαντήσεων, των απόψεων, των προτάσεων, των αναλύσεων, δηλαδή ένα δράμα. Θα χωρίσουμε κουβαλώντας ο καθένας την γνώμη του, την αμηχανία του, το αδιέξοδο του. Και η αλήθεια πάντα θα γλιστράει ανάμεσα στις χίλιες δυο υποθέσεις, ανάμεσα στα λόγια μας. Έτσι γλιστράει και η εξέγερση του Νοέμβρη του '73, η ουσία της, οι δομές της, η κατάσταση που την γέννησε, οι υποκειμενικές καταστάσεις που εκφράστηκαν τότε από τους ανθρώπους που συμμετείχαν, η κατάληξη της, αυτό που απέμεινε.
Και κάθε χρόνο θα ξεθωριάζει, θα ξεφουσκώνει, θα γελοιοποιείται, θα τελετουργείται ακόμα περισσότερο. Και από αυτούς που την υμνούν, και από εκείνους που αμφισβητούν αυτούς που την υμνούν και τον τρόπο με τον οποίο την υμνούν. Και όλο θα κλωθογυρίζουν σαν βρυκόλακες οι βαρύγδουπες σάπιες λέξεις: κίνημα, πρωτοπορία, μαζικοποίηση, εθνική ανεξαρτησία κ.λπ., όπως περίπου θα στριφογυρίζουμε και εμείς γύρω από τον εαυτό μας, ψάχνοντας άξονα περιστροφής και στήριγμα για την ταλαίπωρη ύπαρξη μας, ψάχνοντας τρόπο να δημιουργηθεί μία διαδικασία που θα φέρει άλλη μία εξέγερση, ψάχνοντας ποιος ξέρει τι άλλο. Και αυτό το παρα-διαμορφωμένο μυαλό να μην μπορεί να ξεφύγει από τον κρετίνο διανοητικό και διαλογικό αυνανισμό, να μην μπορεί να καταλάβει πως διαχωρισμός της εξέγερσης σε μορφή, περιεχόμενο, ανάπτυξη και κατάληξη δεν μπορεί να υπάρξει. Όπως δεν μπορεί να υπάρξει και διαχωρισμός της εξέγερσης από τον χρόνο, από τον τόπο, από τους ανθρώπους της. Να μην μπορεί να καταλάβει πως η εξέγερση είναι δημιουργική και επικοινωνιακή έκφραση, και όχι διαδικασία με την έννοια του οργανωτικού προγραμματισμού και όλα τα πεζά επακόλουθα. Να μην μπορεί να καταλάβει πως οι μέρες του Νοέμβρη του '73, είναι ίδιες, τηρουμένων των αναλογιών, με τις μέρες που ζούμε.
Και καλά η φασιστικοποίηση της καθημερινής ζωής, την οποία τα μέσα αρνούνται να δούνε σε βάθος, υπάρχουν όμως και εξόφθαλμα πράγματα, χοντρές καταπιεστικές επεμβάσεις στο σύνολο της κοινωνίας. Περνάνε νόμοι αντεργατικοί, τρομοκρατικοί, νόμοι "εκσυγχρονιστικοί" στην παιδεία, νόμοι φορολογικοί κ.α. και πέρα από νυσταγμένες συζητήσεις στη Βουλή, κόμματα και κυβερνήσεις δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να στέλνουν τους κοιμισμένους για ύπνο. Κατά τα άλλα "ο λαός δεν ξεχνά, οργανώνεται, νικά" και η καταστολή οργιάζει, άνθρωποι χτυπιούνται, εξευτελίζονται, εκμηδενίζονται και κλείνονται στις φυλακές με σκευωρίες που γεννά η βάρβαρη εμπάθεια της κρατικής εξουσίας. Η σιωπή της ντροπής. Να μας λείπουν λοιπόν τα μοτεράκια αντιπολίτευσης και οι αφυπνίσεις. Να μας λείπουν και οι φανφαρόνικες προτροπές για δράση, οι αγωνιώδεις ιδεολογικοθεωρητικές αναζητήσεις του νέου κινήματος, η ψευδοϊστορία, οι επέτειοι και τα παζάρια.
Ας βουλώσουν τα στόματα εκείνων που μέσα από τα κοινοβούλια και τα γραφεία, καθισμένοι στις καρέκλες τους, υμνούν την εξέγερση. Ας βουλώσουν τα στόματα εκείνων που αν ξεσηκώθηκαν κάποτε, έκαναν τώρα την εξέγερση τους προεκλογική κονκάρδα. Το σκυλολόι των εξουσιαστών, κόμματα-αποκόμματα, κυβερνήσεις-αντιπολιτεύσεις, φασίστες-αντιφασίστες και άλλα διαλεχτά καθάρματα, προσπαθούν απεγνωσμένα να τυλίξουν το Νοέμβρη σε φακελάκια από σελοφάν και να τον εμφανίσουν στα σούπερ μάρκετ της αντιστασιακής ιδεολογίας. Υπάρχουν όμως κι άλλοι που δεν ακούγονται σε αυτή τη φασαρία, δεν κρατάνε ταμπέλες, δεν γουστάρουν προβολή και ασχετίλα. Βρίσκονται στο μεταίχμιο υποταγής και εξουσίας. Πιασμένοι από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου, να ξοδεύουν τον ελάχιστο χώρο, να κλαίνε λίγο, ήσυχα τον σύντροφο να ρωτούν

Πόσα τετραγωνικά θάλασσα αναλογούν σε κάθε άνθρωπο

Τι πόνος επιστρέφει στον κόσμο όταν πεθαίνουμε

Η 17 Νοέμβρη υπάρχει 365 μέρες τον χρόνο.

Σχεδόν αντίο

23:00

Θέλουμε να πιστεύουμε. Οι φοιτητές προσπαθούν να πιστέψουν στους συγγραφείς, οι ψηφοφόροι στους βουλευτές, οι χώρες στους πολιτικούς τους, αλλά δεν μπορούν. Πληθώρα φωνών, ατελείωτη αποσπασματική, άλογη και παρεξηγημένη κριτική. Με τις εφημερίδες δε, ακόμα χειρότερα. Κάθε μία προσπαθεί να εκφράσει τη δόξα της ζωής και την τρομακτική σημασία του ανθρώπου - κάθε μία εναρμονίζει όσα έχουν προηγηθεί με τις δικές της σαθρές γενικεύσεις. Όλες τους τελικά εξαρτώνται από το σκηνικό και τη σύμβαση του Θεάτρου, που σημαίνει ότι οι αναγνώστες τους στη βουλιμία για πίστη θα θρέψουν το πνεύμα τους με την πιο προσιτή και συμβατική τροφή. Κάθε εύπορο, συντηρητικό, παλιό κόμμα με αυτή την ιδιαίτερα άπληστη, αρπακτική νοοτροπία, που εκλαμβάνεται ως ιδιοφυής οικονομική άποψη, είναι σε θέση να κατέχει μία εφημερίδα που γίνεται πνευματική σάρκα και το αίμα χιλιάδων κουρασμένων, βιαστικών ανθρώπων, οι οποίοι μέσα στην τύρβη του σύγχρονου κόσμου καταπίνουν αμάσητο το καθετί. Με δύο ευρώ ο ψηφοφόρος αγοράζει την πολιτική του, τις προκαταλήψεις και τη φιλοσοφία του. Έναν χρόνο αργότερα εμφανίζεται μια νέα πολιτική συμμορία ή αλλάζει διεύθυνση η εφημερίδα. Αποτέλεσμα; Περισσότερη σύγχυση, μεγαλύτερη αντίφαση, αιφνίδια εισροή νέων ιδεών, ζυμώσεις, απόσταξη, αντιδράσεις.
Γι' αυτό αποφάσισα να μην ξαναγράψω λέξη στο μπλογκ μέχρι οι ιδέες να ξεκαθαρίσουν μέσα μου ή να με εγκαταλείψουν εντελώς. Αρκετές αμαρτίες βαραίνουν την ψυχή μου. Δεν χρειάζεται να φορτώσω τα μυαλά των άλλων με επικίνδυνα, ρηχά επιγράμματα. Μπορεί να παρασύρω κάποιον φουκαρά, άκακο θιασώτη καπιταλιστή να γίνει κοινός βομβιστής ή κανέναν αθώο ασήμαντο μπολσεβίκο να πάρει στα χέρια του κανένα πολυβόλο.
Δοκίμασα τη μυθοπλασία. Το πρόβλημα είναι ότι χάνω την αυτοσυγκέντρωση μου όταν αρχίζω να γράφω - νομίζω πως το κάνω αυτό αντί να ζω - σκέφτομαι ότι η ζωή με περιμένει. Τέλος πάντων, δεν έχω το ζωτικό κίνητρο. Και επιπλέον, δεν έχω τίποτα να χάσω. Όπως ένα δοχείο που κρυώνει αναδίδει θερμότητα, έτσι και εγώ σε όλη τη νιότη και την εφηβεία μου χρησιμοποιώ ως καύσιμα τα προσόντα μου. Είναι αυτό που αποκαλούμε αφέλεια. Μία δόση ανασφάλειας σε συνδυασμό με καλή μόρφωση, είναι ο τέλειος τρόπος να γίνει κανείς μεγαλομανής. Εγώ ήθελα να γίνω φυσιολογικός άνθρωπος, αλλά καμία γυναίκα δεν κοιμήθηκε μαζί μου γι' αυτό.

May the bridges I burn light the way

Απολίτικ

19:52

Διευρύνετε το μυαλό σας απεριόριστα

Ο πνευματικός αυνανισμός και η συνακόλουθη χαλάρωση μέσα στην ικανοποίηση της κίβδηλης αναγνώρισης δεν είναι παρά ιχνηλασία, με φάτσα τους ηγέτες. Ιχνηλασία, σκόπιμα βαλμένων από το σύστημα τύπων συμπεριφοράς και δράσης πάνω στα μύρια μονοπάτια της πολιτικής παρέκκλισης. Η πολιτικοποιημένη ζωή συνεπάγεται μία προκρούστεια κλίνη για τη δυτική, αριστοτελική, ντετερμινιστική, ποσοτική, διαχωρισμένη σκέψη και την πλατωνική, ιουδαιοχριστιανική, αστική ηθική στις ρίζες της οποίας βρίσκεται μία άκαμπτη συντηρητικότητα, μία βαθιά εξουσιαστικότητα και ένας περιχαρακωμένος πουριτανισμός.
Το μικροκράτος, ο μυστικισμός, η ψυχαναγκαστική εκπαίδευση δημιούργησαν το κατάλληλο ψυχικό υπόστρωμα του προγραμματισμένου ανθρώπου για τη δόμηση του οργανωμένου παραλογισμού. Είναι δουλειά του καθενός μας να ξεριζώσει τον μικρό φασίστα από μέσα του.
Να σπάσουμε το φράγμα της σιωπής που συγκρατεί η μεθοδική ανοησία, η απεριόριστη και σχεδιασμένη πολιτικάντικη υποαπασχόληση, η "επαναστατική" πολιτική φλυαρία έξω από κάθε καθημερινό πρόβλημα που μας καίει, με όρους διαχωρισμένους από τη ζωή μας. Σκοπός της ζωής μας δεν είναι να απασχοληθούμε με λεπτομέρειες, να κάνουμε τα γεγονότα φετίχ, αλλά να βγάλουμε στη φόρα την αιτία της κατάντιας μας, να απαιτήσουμε τη ζωή μας.
Η ψευδαίσθηση ενός σχετικά αυτόνομου προσωπικού τρόπου ζωής, η μέτρια ατομική μας λύση, καταλήγει τελικά στο γεγονός ότι εμείς, οι "πρωτοποριακά πρωτότυποι" φοιτητές εξακολουθούμε 45 χρόνια μετά τη Χούντα και το Πολυτεχνείο να υπάρχουμε και να συμπεριφερόμαστε ερωτικά με τον πιο κοινότυπο, παραδοσιακό, σοβαρό, στείρο και διεστραμμένο τρόπο, ταλαιπωρημένα πλάσματα που στις πιο έντονες και συγκινησιακές στιγμές μας αναπαράγουμε πάνω στο κορμί μας, στο μυαλό, στο συναίσθημα και σε όλη μας την ύπαρξη, τις γενικές σχέσεις μιας ταξικής κοινωνίας της πανούκλας. Μέσα σε μία συνειδητή ή όχι κατάσταση πολιορκίας, μέσα στη νεύρωση από την ανικανότητα φυσιολογικού οργασμού, τρέχουμε να τον βρούμε με το να χτυπιόμαστε υστερικά στους τηλεοπτικούς πολιτικούς μονολόγους. Να προσέχουμε απαντώντας στον μονόλογο μη τυχόν εκσπερματώσουμε. Η πραγματική εκτόνωση δεν πετυχαίνεται με τον ατομικό ή κολλεκτιβίστικο πολιτικό αυνανισμό. Αφήνει συναισθηματικά κενά.

Φυλάξτε τον οργασμό σας.

Κροστάνδη 1921
Καταλωνία 1936
Βουδαπέστη 1956
Παρίσι 1968

*Ας μην θεωρηθεί ότι προτείνω την υιοθέτηση ενός δήθεν επαναστατικού μανδύα και μίας ηχηρής φρασεολογίας. Το αντίδοτο που προτείνω είναι μία γενικευμένη κριτική θεώρηση της εκτρωματικής επιστήμης που βιώνουμε για πραγματικότητα - χωρίς να μαλακιζόμαστε μέσα σε θεωρητικές κατασκευές. Η πράξη θα αναζητήσει τη σκέψη και η σκέψη θα εκφραστεί με την πράξη.

Άθρο 84 ΠΚ

12:49

Περί κοινωνικο-οικονομικών συστημάτων

ή "η αυτοχειρία της Αριστεράς"

Τα ερωτήματα που έθεσαν οι ιδεολογίες – ερείσματα των λογής αυταρχικών ή και ολοκληρωτικών καθεστώτων δεν είναι κατ’ ανάγκη άστοχα. Αντιθέτως, πολλά διατηρούν την επικαιρότητά τους. Άστοχη είναι μόνο η ευκολία με την οποία σύντροφοι εγκολπώνονται τις απαντήσεις που έδωσαν αυτά τα καθεστώτα και η ιδεολογική τους κάλυψη: φυλάκιση, βασανισμός, αφανισμός των άλλως σκεπτόμενων, ενίοτε δε και αφανισμός της μνήμης τους και του πολιτισμού που ανέπτυξαν. Η σταλινική ΕΣΣΔ με την μαζική φυσική ή πολιτική εξόντωση των αντιφρονούντων, έφτασε κοντά στο να μην έχει ποιον να κυβερνήσει. Φυσικά η αλήθεια δεν απασχολεί τους αριστερούς. Αν μας απασχολούσε δεν θα ήμασταν αριστεροί. Μας απασχολεί η κατάληψη της εξουσίας και η διατήρηση της με κάθε κόστος. Μόνο σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη δεν το έχουμε κατανοήσει ακόμα.
Οφείλουμε να συναινέσουμε σε διαδικαστικούς κανόνες: πλειοψηφία αναδεικνυόμενη με αδιάβλητες εκλογές, αναπαλλοτρίωτες ατομικές ελευθερίες για όλους, άτρωτες από νομοθετική πρωτοβουλία της εκάστοτε συγκυριακής πλειοψηφίας, διάκριση των λειτουργιών της Πολιτείας, έλεγχος και λογοδοσία. Μία Πολιτεία που δεν αναλαμβάνει θεσμικά τις ευθύνες της είναι πικρό προμήνυμα εμφυλίου πολέμου και επικράτησης του φέροντος τους λιγότερους ενδοιασμούς. Καμιά ιδέα δεν είναι αρκετά σωστή ώστε να αξίζει τη σφαγή των αντιφρονούντων. Ο οπορτουνιστικός δογματισμός, ο μεθοδολογικός ατομικισμός, η κοινωνική μηχανική και η μισαλλοδοξία γεννούν τα τέρατα της ιστορίας. Από τους Ροβεσπιέρους, τους Σαιν Ζυστ, τους Μπέρια και τους Πολ Ποτ μέχρι τους τελείως αδίστακτους, που έχουν εγκαταλείψει τα προσχήματα ότι μιλούν δήθεν εξ ονόματος της ανθρωπότητας, δηλαδή Χίτλερ και λοιποί.
Και κάτι άλλο. Ένα σύστημα με ατομικές ελευθερίες, δημοκρατία, διάκριση εξουσιών, οικονομία της αγοράς με παραλλάσσουσας έντασης ρυθμιστικούς κανόνες, δηλαδή μια ανοιχτή κοινωνία, δεν έχει κάποιο manual ή ιερό βιβλίο με την υπογραφή κάποιου μυθοποιημένου σοφού. Ούτε θα μπορούσε να έχει άλλωστε. Είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου, να είναι ελεύθερος παραχωρώντας τόσες μόνο από τις ελευθερίες του όσες απαιτεί η υλοποίηση των ελευθεριών των άλλων και η επιβίωση της Πολιτείας. Γι' αυτό μια ανοιχτή κοινωνία βάλλεται συχνά με επίκληση των πρακτικών αδυναμιών της, κυρίως την άνιση κατανομή πλούτου. Για το σύστημα της δικτατορίας του προλεταριάτου ή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης υπάρχει πάντα ο ήκιστα πειστικός αντίλογος ότι «το βιβλίο καλά τα έλεγε, αλλά δεν εφαρμόστηκαν σωστά». Δεν υπάρχει σύστημα ή καθεστώς που απολαύει ασυλίας από την κρίση της ιστορίας. Ουδείς μπορεί να εμπαίζει τον κόσμο με ισχυρισμούς «θα είχαμε οικοδομήσει τον επί γης παράδεισο, αλλά κάποιοι κακοί σαμποτάριζαν την παραγωγή». Όλη η παραφιλολογία περί σαμποτάζ της παραγωγής το μόνο που καταδεικνύει είναι η ασύγκριτη ηθική, πολιτική και φιλοσοφική ανωτερότητα ενός συστήματος πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης των ανθρώπων, στο οποίο κανείς δεν έχει συμφέρον σαμποτάζ της παραγωγής, διότι – πολύ απλά – του επιτρέπεται να έχει ίδιο, ατομικό συμφέρον από την ύπαρξη και μεγέθυνση της παραγωγής. Αμείλικτη κεφαλαιοκρατία λέγεται.
Από οικονομικής άποψης, το σύστημα της δικτατορίας του προλεταριάτου και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης αδυνατεί εγγενώς να αυξήσει την παραγωγή, οδηγεί de facto στην πείνα και στη βίαιη διαχείρισή της. Η κατάργηση της αγοράς συνεπιφέρει την κατάργηση των τιμών, οι οποίες έπειτα ορίζονται κατά συνθήκην, αυθαίρετα και με διάταγμα. Αυτό εισάγει ένα μοιραίο, θανάσιμο στοιχείο ανορθολογισμού, που καθιστά απλώς αδύνατη τη βέλτιστη κατανομή των πόρων. Κανείς δεν κοστολογεί τίποτε. Και – κατά αδήριτη νομοτέλεια – καταρρέουν όλα σαν χάρτινος πύργος. Όταν κάποιος συγκρούεται με την πραγματικότητα, συντρίβεται.
Αντίστοιχο συστημικό αδιέξοδο αντιμετωπίζει η σημερινή Ευρώπη. Ευτυχώς, για την Βαλκανική Ελλάδα δεν εμπίπτουν τέτοιες ανησυχίες. Οι αστοχίες του συστήματος είναι πολύ αμελητέες μπροστά στις αστοχίες των προσώπων. Αν τους κυνηγήσουν στο τέλος με τσουγκράνες, πίσσα και πούπουλα, δεν θα είναι επειδή έχουν πολιτικές διαφορές ή γιατί είπαν ψέματα. Ο λαός αυτά τα συγχωρεί. Θα είναι επειδή τέτοιοι υπάνθρωποι, τέτοιοι πίθηκοι, δεν έχουν ξαναπεράσει από την πολιτική Αριστερά της χώρας. Και φυσικά οι αυτουργοί θα επικαλεστούν δικαίως το άρθρο 84 του Ποινικού Κώδικα*.

*Άρθρο 84 ΠΚ: Ελαφρυντικές περιστάσεις θεωρούνται ιδίως: α) ότι ο υπαίτιος έζησε έως το χρόνο που έγινε το έγκλημα έντιμη ατομική, οικογενειακή, επαγγελματική και γενικά κοινωνική ζωή β) το ότι στην πράξη του ωθήθηκε από όχι ταπεινά αίτια η από μεγάλη ένδεια ή διατελώντας υπό την επίδραση σοβαρής απειλής ή υπό την επιβολή προσώπου στο οποίο αυτός οφείλει υπακοή ή βρίσκεται σε σχέση εξάρτησης γ) το ότι στην πράξη του ωθήθηκε από ανάρμοστη συμπεριφορά του παθόντος ή παρασύρθηκε από οργή ή βίαιη θλίψη που του προκάλεσε άδικη εναντίον του πράξη