Νερώνια

22:00


Πόσα σενάρια μπορώ να φτιάξω 
με το μυαλό μου
και να μην ισχύει κανένα;
Ένας μάταιος σκληρός αγώνας
για να εξηγήσουμε την κυρτωμένη πραγματικότητα,
αυτή την κοινή χοντροκομμένη ψευδαίσθηση,
αυτό το - όχι και τόσο - πολυταξιδεμένο καράβι
που ονομάζουμε κόσμο μας
και που σαπίζει ανέλπιστα γρήγορα.
Την απέραντη μικρή ζωή 
των φτωχών εκβάσεων,
των ναυαγισμένων ονείρων,
των ατελείωτων τρένων και άπιστων πόλεων.
Των χαραγμένων βινυλίων
και των ξεθυμασμένων μυρωδιών.
Τη ζωή, των αδειανών χρόνων της αδράνειας,
των ανόητων βραδυκίνητων όχλων 
και του πεπερασμένου σύμπαντος. 
Και εμείς, υφαίνουμε παράλληλες χορδές 
με τα μάτια ερμητικά κλειστά,
ψάχνοντας το άλλοθι μας.
Πεθαίνουμε καιόμενοι
για τις νεφέλες που πιστεύουμε,
σε ένα σκοτεινό και παγωμένο δωμάτιο,
μόνοι,
συνυφασμένοι με την υπαρξιακή αμφιβολία
-και δυστυχία- της γένεσης μας.
Και αναζητούμε ένα βλέμμα, 
πότε του Ήλιου και πότε της Σελήνης,
να στροβιλίσει την αγωνία μας
και να εμποδίσει το λυπητερό να επανέλθει.
Μα η ψυχή μας παλιννοστεί,
αυτή που αδιάκοπα μέμφεται τον εαυτό μας
-γιατί ποιος είναι περισσότερο ανόητος
περισσότερο ανήθικος
και συνάμα, περισσότερο υπεύθυνος.
Όταν η απάντηση μέλει να ανεπαρκεί,
και τα μπλουζ δεν φτάνουν να μας αγγίξουν,
ποιος μπορεί να κατηγορήσει τον Καρυωτάκη;



You Might Also Like

0 σχόλια

Χαρταετόμετρο

Translate