Συνειδησιακό Ναυάγιο
I
-Έχεις σκεφτεί ποτέ, ότι μπορεί να υπάρχεις γιατί εγώ δημιουργώ την όψη σου, εγώ αντικρίζω τα γαλαζοπράσινα μάτια σου, εγώ μυρίζω το άρωμα σου και μόνο εγώ αναπνέω τον καπνό του τσιγάρου σου;
-Τι κι αν υπάρχω γιατί θέλω να σκέφτεσαι ότι εσύ ορίζεις την ύπαρξη μου; Ίσως να θέλω να είμαι ο Βέρθερος σου. Ή και ίσως πράγματι να με ορίζεις στις πίσω διακλαδώσεις του εγκεφάλου σου.
-Έχω αποφασίσει ότι είσαι η πένθιμη σκιά της φαντασίας μου. Μόνο μια λησμονημένη επιθυμία σε συνδέει με την πραγματικότητα - η επιθυμία του τι θα ήθελα να είσαι.
-Τελικά υπάρχω ή όχι;
-Για σένα, αν το θελήσεις να υπάρξεις, υπάρχεις. Για μένα δεν υπάρχεις έτσι κι αλλιώς.
Με μάτια παγωμένα, βουτηγμένα στην ηρεμία του σύμπαντος, γύρισε μέσα στην αγκαλιά μου και με ρώτησε:
-Γιατί με αρνείσαι; Ας μου δίνεις ό,τι διάσταση και σχήμα αρέσκεσαι, ας επιλέγεις εσύ τις γωνίες των χειλιών μου, την τραχύτητα των χεριών μου, τις καμπύλες του σώματος μου. Ας αποφασίζεις εσύ για το ηχόχρωμα της φωνής μου. Αρκεί να με αποδεχθείς.
-Σου εξήγησα: δεν είσαι παρά ένας κλυδωνισμός που γίνεται φράκταλ σε ατέρμονους σκοπούς και λήθη. Μία ξεκούρδιστη πιανύστρα που ξύνει νωχελικά τις χορδές στις νότες του αγαπημένου μου τραγουδιού. Ένας αέρας από τις αλκυονίδες μέρες μου. Η ταξιθέτρια του χάους μου.
-Η στρατηγός των μολυβένιων στρατιωτών σου, ψέλλισε. Άσε με να ζω δίπλα σου, να κυλάω στις φλέβες σου, να ανατριχιάζω σε κάθε σου άγγιγμα.
-Σε έψαξα ξέρεις. Σε έψαξα στις παιδικές μου απορίες για τη δομή και την ύλη, στον αδικαιολόγητο φόβο μου για το σκοτάδι, ανάμεσα στις λέξεις και το μελάνι. Δεν σε βρήκα πουθενά. Πως μπορεί άλλωστε μία γυναίκα να κερδίσει τον πόλεμο;
-Μα υπάρχω κάπου σίγουρα. Χωρίς σχήμα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς είναι. Παίζω σε μία παρτίδα που τα φύλλα δεν μοιράστηκαν σωστά. Φαιδρό, μα αντέχω. Πώς όμως θα με βρεις όταν συνεχίζεις να με πλάθεις και να με διαμορφώνεις;
-Δεν υπάρχεις παρά μόνο στα όνειρα μου.
-Ε και; Από όνειρα φτιάχνονται παραμύθια. Από παραμύθια δεν φτιάχνονται οι άνθρωποι; ρώτησε, καθώς στεκόταν μόνη στο βουβό πλήθος και ονειροπολούσε.
II
-Γιατί με αρνείσαι; Ας μου δίνεις ό,τι διάσταση και σχήμα αρέσκεσαι, ας επιλέγεις εσύ τις γωνίες των χειλιών μου, την τραχύτητα των χεριών μου, τις καμπύλες του σώματος μου. Ας αποφασίζεις εσύ για το ηχόχρωμα της φωνής μου. Αρκεί να με αποδεχθείς.
-Σου εξήγησα: δεν είσαι παρά ένας κλυδωνισμός που γίνεται φράκταλ σε ατέρμονους σκοπούς και λήθη. Μία ξεκούρδιστη πιανύστρα που ξύνει νωχελικά τις χορδές στις νότες του αγαπημένου μου τραγουδιού. Ένας αέρας από τις αλκυονίδες μέρες μου. Η ταξιθέτρια του χάους μου.
-Η στρατηγός των μολυβένιων στρατιωτών σου, ψέλλισε. Άσε με να ζω δίπλα σου, να κυλάω στις φλέβες σου, να ανατριχιάζω σε κάθε σου άγγιγμα.
-Σε έψαξα ξέρεις. Σε έψαξα στις παιδικές μου απορίες για τη δομή και την ύλη, στον αδικαιολόγητο φόβο μου για το σκοτάδι, ανάμεσα στις λέξεις και το μελάνι. Δεν σε βρήκα πουθενά. Πως μπορεί άλλωστε μία γυναίκα να κερδίσει τον πόλεμο;
-Μα υπάρχω κάπου σίγουρα. Χωρίς σχήμα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς είναι. Παίζω σε μία παρτίδα που τα φύλλα δεν μοιράστηκαν σωστά. Φαιδρό, μα αντέχω. Πώς όμως θα με βρεις όταν συνεχίζεις να με πλάθεις και να με διαμορφώνεις;
-Δεν υπάρχεις παρά μόνο στα όνειρα μου.
-Ε και; Από όνειρα φτιάχνονται παραμύθια. Από παραμύθια δεν φτιάχνονται οι άνθρωποι; ρώτησε, καθώς στεκόταν μόνη στο βουβό πλήθος και ονειροπολούσε.
