Γιώργος Τελώνης

Θαυμάζοντας τη ροή του κειμένου μου δημιουργήθηκαν κάποιες ενστάσεις-παρατηρήσεις τις οποίες θα ήθελα να παραθέσω. Αρχικά λοιπόν, θα διαφωνήσω εν μέρει στο σημείο που λες πως δεν μπορούμε να κρίνουμε τα δύο ήδη δοκιμασμένα καθεστώτα.

Προφανέστατα και οι αποτυχίες που υπέστησαν οι μεν και οι δε, μας φωτίζουν για το επόμενο βήμα. Είναι σαν μια πινακίδα warning μπροστά από τον κόμβο που αντικρίζεις όταν καλείσαι να επιλέξεις αρχικά σε ατομικό και έπειτα σε συλλογικό επίπεδο ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσεις ή έστω θα συμμεριστείς. Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσαμε ότι δεν δύναται να αγνοήσει κανείς για χάρη του ρομαντισμού τις δύο αυτές αποτυχίες, του καπιταλιστικού και του σοσιαλιστικού -όπου σοσιαλιστικό, μπορείς ελεύθερα να βάλεις κομμουνιστικό- καθεστώτος, η παρακάτω μικρή υποσημείωση κρίνεται καίρια. Όταν θα τοποθετήσεις στην πλάστιγγα τις δύο αυτές αποτυχίες, η μία, αυτή του σοσιαλισμού θα αρχίσει να βαραίνει τόσο, με κίνδυνο να σου πλακώσει το πόδι. Είναι πολύ απλό. Δεν είναι δίκαιο να συγκρίνεις μια Bugatti Veyron με μια Hennessey Venom GT, έχοντας η πρώτη να διανύσει τον North Yungas. Με άλλα λόγια η αποτυχία του σοσιαλισμού σε μια ακμάζουσα, πρώην ΕΣΣΔ, μία από τις πλουσιότερες χώρες του πλανήτη και ιδιαίτερα η Υπερκαυκασία με τις τεράστιες πλουτοπαραγωγικές ενεργειακές πηγές, και έπειτα από μια τεράστια νίκη της έναντι του καπιταλισμού, δεν συγκρίνεται με την αποτυχία του καπιταλισμού στην Λατινική Αμερική. Προς θεού δεν την προσπερνάω. Ο σοσιαλισμός όμως δοκιμάστηκε στις πλέον ευνοϊκές συνθήκες, όχι σε μία αλλά και σε άλλες 14 χώρες, υπό την αιγίδα της ρωσικής αρκούδας. Όλα άλλωστε κρίνονται εκ του αποτελέσματος και τα συντρίμμια πίσω από τα χνάρια του σοβιετικού πειράματος είναι εμφανή μέχρι και σήμερα. Τόσο εμφανή που βλέπεις τον Kukoc και τον Divac να παίζουν σε διαφορετικές εθνικές ομάδες. Σαφέστατα η διάλυση αυτή ξεκίνησε εσωτερικά και ολοκληρώθηκε από τον καπιταλιστικό αν μη τι άλλο δάκτυλο της Αμερικής - πράξη την οποία κάθε υγιής άνθρωπος κατÎ κρίνει και καταδικάζει-, θα είχε όμως αποτραπεί αν οι πρώτοι δεν είχαν ακολουθήσει το δρόμο αυτό. Πείραμα όπως προτιμάνε να λένε. Μόνο που τα πειράματα έχουν θύματα μικρά ποντίκια στο εργαστήριο και όχι λαούς ολόκληρους εξαιτίας του καπρίτσιου κάποιου θείου με μούσια. Δεν είναι κακό να έχεις καπρίτσια, εκτός αν γίνουν έμμονες ιδέες τις οποίες υπηρετείς εις βάρος ανθρώπων. Ας μην αναφέρουμε ότι μέχρι την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων και την πτώση του τείχους ο δρόμος για την επανένωση της ευρωπαϊκής ηπείρου μόνο στρωμένος δεν ή ταν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η μητέρα του σοσιαλισμού αποτελεί σήμερα μία από τις μεγαλύτερες καπιταλιστικές δυνάμεις. Ο λόγος για την πανίσχυρη Ρωσία. Πλέον ο ξένος δάκτυλος που αναφέραμε προηγουμένως δεν έχει λόγο στις εγχώριες υποθέσεις του άλλοτε μίζερου και υποβαθμισμένου βασιλείου του σοσιαλισμού.

Όσο αναφορά την εθνική απομόνωση και την ευρωπαϊκή οικογένεια, μου γεννάται το εξής ερώτημα. Γιατί, πότε δεν ήμασταν εθνικά απομονωμένοι και πότε ανήκαμε σε μία ευρωπαϊκή οικογένεια; Γενικά ή κάπου σε χάνω ή χρησιμοποιείς λάθος την έννοια της εθνικής απομόνωσης της Ελλάδας. Και αν εννοείς ότι η εθνική μας απομόνωση είναι επιλογή μας, τότε θα σου πω πως μακάρι να είχαμε την δυνατότητα για τέτοιες αποφάσεις. Είμαστε επισήμως, αν όχι από την πρώτη στιγμή που γίναμε μέλη αυτής της «οικογένειας», μερικά χρόνια μετά, μια χώρα που ζει, αναπνέει και υπάρχει για την εξυπηρέτηση τραπεζών, κερδοσκόπων, μιας ντόπιας και ξένης ελίτ. Και όλα αυτά όχι κατ’ επιλογή μας. Η απομόνωσή μας είναι η μόνη μας αλήθεια. Αποκομμένοι από τις αγορές. Αποκομμένοι από το υπόλοιπο της ανθρωπότητας. Στην Ελλάδα τα «επιτεύγματα» της 31χρονης ένταξης έγιναν ιδιαίτερα ορατά από τη συσσώρευση του πλούτου στα χέρια της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας (600 δις € σε ξένες τράπεζες σύμφωνα με τα στοιχεία της ίδιας της ΕΕ). Μισθοί και συντάξεις μειώθηκαν στα επίπεδα της δεκαετίας του ’50. Η βιομηχανική παραγωγή ελαττώθηκε σημαντικά, μειώθηκε ο πραγματικός τζίρος στην αγορά, με συνέπεια το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Μειώθηκαν κατά 425.000 περίπου τα αγροτικά νοικοκυριά, ρίχνοντας το ποσοστό του αγροτικού πληθυσμού στο 14%, ενώ ο αγροτικός πληθυσμός εξακολουθεί να μειώνεται με ρυθμό 2,5% το χρόνο. Οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων, από 1,6 εκατ. € το 1990, έφθασε το 2010 τα 6,30 δις €. Βλέπεις, δυσκολευόμαστε να παράγουμε αγροτικά προϊόντα και καταφεύγουμε στην εισαγωγή για την κάλυψη των αναγκών μας. Η ανεργία από 2,7% το 1980 εκτοξεύτηκε στο 14% τους πρώτους μήνες του 2012. Αυτά και άλλα πολλά δεινά βρήκαν την δύσμοιρη Ελλαδίτσα που χρειάζονται σελίδες για να αποτυπωθούν. Οι μύθοι της «ισχυρής Ελλάδας» που «ανήκει στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ», έχουν πια καταρρεύσει μπροστά στην αδήριτη πραγματικότητα της χρεοκοπίας. Επιπλέον αποδείχθηκαν φρούδες όλες εκείνες οι ψευτοθεωρίες κομμάτων και οργανώσεων που αναφέρονται στην Αριστερά, που υποστήριζαν είτε ότι η Ελλάδα είναι «χώρα με ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά» (ΚΚΕ, ΝΑΡ) είτε δεν αναγνώριζαν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, θεωρώντας ότι για τα επισωρευμένα δεινά στους ευρωπαϊκούς λαούς φταίει γενικά και αόριστα ο «κακός» νεοφιλελευθερισμός, αρνούμενες να δουν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του ευρωπαϊκού μορφώματος και το ρόλο του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου (ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ). Και η οικογένεια μας τι έκανε για όλα αυτά. Α ναι ξέχασα, ήταν απασχολημένη στο να μας βρει λύση για το Κυπριακό. Πράγμα που δεν έκανε ποτέ. Μήπως ασχολήθηκε με το όνομα και την προκλητική επί σειρά ετών συμπεριφορά των Σκοπίων, ή με τα 16 νησιά του Αιγαίου των οποίων η ελληνικότητα αμφισβητείται από την Τουρκία, ή με το αλβανικό μέτωπο και την συνεχή απειλή της Βορείου Ηπείρου; Η Τουρκία καθημερινά παραβιάζει την ελληνική ΑΟΖ τόσο εναέρια όσο και στη θάλασσα και δεν κουνιέται φύλλο. Καμία νύξη από την οικογένεια. Ή μήπως μας βοηθάει τα τελευταία 5 χρόνια στο καίριο ζήτημα της υπέρογκης εισροής μεταναστών στη χώρα; Το μόνο που μας προνόμιο που έμεινε ακλόνητο είναι η συμμετοχή μας στο Euro και την Eurovision. Ακόμη και εσύ ο ίδιος αποκάλεσες την οικογένεια σου τοκογλύφους και βιαστές. Αλλά παρ’ όλα αυτά θα παλέψεις με κάθε κόστος να παραμείνεις μέλος της. Ίσως τελικά να ισχύει πράγματι το σύνδρομο της Στοκχόλμης, ευτυχώς όχι για όλους.

Όχι δεν λέω να τα βροντήξω όλα και να φύγω. Θα απέβαινε καταστροφικό. Θα μείνω. Με προϋποθέσεις και όρους δικούς μου, ωφέλιμα για το δικό μου σπίτι. Όχι των ξένων. Και αν δεν μπορώ, τότε θα απευθυνθώ στην οικογένεια μου να με βοηθήσει. Και αν αρνηθεί, δεν είναι οικογένεια μου. Δεν μπορεί όμως να αρνηθεί στο παιδί της. Δεν θα ήταν σωστό. Ίσως για μια φορά στην δύσκολη θέση να βρίσκονταν αυτοί και όχι εμείς. Δεν θα μακρηγορήσω και δεν θα επεκταθώ περαιτέρω, παραθέτοντας δικές μου προσωπικές λύσεις επί των παραπάνω θεμάτων γιατί θα ξημερώσουμε. Στέκομαι στις παρατηρήσεις που ήθελα να εκφράσω. Αυτά τα ολίγα.

Υ.Γ 1: Τα κατάλοιπα του θείου Μαρξ μόνο συγκίνηση δεν φέρνουν.
Υ.Γ 2: Το σχόλιο μου ξέφυγε από έναν βασικό κορμό απαντώντας και θίγοντας μερικά από τα γραφόμενα σου αλλά ήταν αναπόφευκτο γιατί έτσι δομήθηκε και η αρχική σου ύλη.
Υ.Γ 3: Καλύτερα να γράφεις παρά να παίζεις μπάσκετ. That’s for sure και πάρε το σαν κομπλιμέντο.