Res, non verba
00:21
Πρέπει να επαναληφθεί όσες φορές χρειαστεί ότι τα περισσότερα προβλήματα στην Ελλάδα (συμπεριλαμβανομένης και της οικονομικής κρίσης) δεν είναι ταξικά. Είναι θεσμικά. Έχουν να κάνουν με τις γενικότερες νοοτροπίες, αρχές, αξίες και την κουλτούρα που κουβαλάει ο κάθε Έλληνας μέσα του. Είτε ανήκει στον κοσμάκη είτε στην απρόσωπη ελίτ.
Την λεωφορειολωρίδα δεν την παραβιάζουν μόνο Cayenne και BMW. Την παραβιάζουν και κάτι σαράβαλα που δεν έχουν περάσει καν ΚΤΕΟ. Στις εθνικές οδούς, δεν είναι μόνο Audi που τρέχουν με 200. Είναι και κάτι εικοσάχρονα καγκούρια με πειραγμένα Saxo από τις λαϊκές συνοικίες. Την εφορία δεν την κλέβει μόνο ο πολιτικός με τις 10 off-shore. Μπορεί ο βιοπαλαιστής που βρίσκεται στις παρυφές του αστικού παγόβουνου, να μην κλέβει το Δημόσιο όσο ένας μεγαλογιατρός, αλλά προφανώς αν είχε την δυνατότητα θα το έκανε. Στον παπά δεν κάνει δωρεά μόνο ο Ελληναράς εφετζής επιχειρηματίας αλλά και η γιαγιά με τα 400€ σύνταξη. Το φακελάκι δεν το παίρνει μόνο ο διευθυντής της κλινικής. Το παίρνει και η τελευταία νοσοκόμα. Το αυθαίρετο δεν το φτιάχνει μόνο ο Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ. Το φτιάχνει και ο μεροκαματιάρης που τη μία μέρα λαδώνει την πολεοδομία και την άλλη μέρα κατεβαίνει στους δρόμους για να βρίσει το κράτος. Το ρουσφέτι δεν το χρησιμοποιεί μόνο ο γιος του υπουργού. Το χρησιμοποιεί και ο θείος από το χωριό που αν ο βουλευτής βολέψει το βλαστάρι του, έχει καλώς. Αλλιώς η Βουλή είναι μπουρδέλο που πρέπει να καεί.
Οι εσωτερικές διαμάχες και τριβές που γίνονται στην ελληνική κοινωνία είναι πάντα άπραγες. Δεν παράγουν κανένα αποτέλεσμα για τον απλούστατο λόγο ότι ο καθένας ερμηνεύει την πραγματικότητα όπως τον βολεύει την κάποια δεδομένη στιγμή. Εφόσον αυτές οι αδιέξοδες κοινωνικές διαμάχες και τριβές δεν αποκτήσουν θετικό χαρακτήρα, δηλαδή αν δεν αρχίσουν να οδηγούν προς κάποια κατεύθυνση με συλλογικό όφελος, τότε δεν έχουν κανένα νόημα ύπαρξης. Και χωρίς διάθεση αυτοκριτικής, ανάληψης και δίκαιης επίρρηψης ευθυνών, το ποτάμι δεν κυλάει. Λιμνάζει και βρωμάει.
Οι κοινωνίες βέβαια αυτορρυθμίζονται, και όσο εμφανή κι αν είναι τα πλεονεκτήματα μιας αστικής Δημοκρατίας, είναι εξίσου δίκαιο (και τελικά δημοκρατικότερο) να υπερισχύουν τα ιδεώδη της πλειοψηφίας. Εφόσον η πλειοψηφία επιμένει να ζει με όρους αμιγώς ατομικούς, θα πρέπει να δεχτούμε ότι η Ελλάδα είναι μια συνάθροιση από χωριά, όπου στο κάθε χωριό ο εκάστοτε κοτζαμπάσης ελέγχει, ρυθμίζει, επηρεάζει ή και κυβερνά ανάλογα με τα προσωπικά του συμφέροντα.
Η παρούσα κρίση φαινόταν ως μια ευκαιρία να γίνει μία νέα κοινωνική αυτορύθμιση με κατεύθυνση ένα Κράτος συνοχής και πρόνοιας. Όπως στο παρελθόν, σαθρά ιδεώδη όπως η θρησκεία και το έθνος, ένωναν τους ανθρώπους απέναντι σε έναν κοινό εχθρό, έτσι και η οικονομική κρίση θα μπορούσε να μας ενώσει απέναντι στα κακώς δρώμενα του παρελθόντος που μας έφεραν εδώ. Σε όλο το πανελλήνιο ωστόσο, η αμάθεια και η ημιμάθεια αντιμάχεται εκείνους που βλέπουν ευκαιρίες για εκσυγχρονισμό και την δημιουργία μιας αστικής Δημοκρατία. Οι ατομικές ανάγκες υπερισχύουν των συλλογικών, το πάθος υπερισχύει της πράξης, και κυρίως, ο συναισθηματισμός υπερισχύει της λογικής.
Ο συναισθηματισμός είναι υπέροχο πράγμα, κυρίως όταν τον βιώνεις σε προσωπικό επίπεδο. Μπορείς να ταξιδεύεις με το μυαλό, να εκφράζεσαι καλλιτεχνικά, να προβληματίζεσαι σε πιο βαθιά φιλοσοφικά ζητήματα, και φυσικά να τα μοιράζεσαι όλα αυτά με το περιβάλλον σου. Όταν όμως προσπαθείς να εντάξεις τον συναισθηματισμό σε πιο σύνθετες και εξορθολογισμένες έννοιες όπως το πολίτευμα, η οικονομία ή η πολιτική αναπόφευκτα θα σκάσεις σε αδιέξοδα. Διότι οι νομικές διαδικασίες έχουν πάντα το δίκαιο κατά νου και όχι την ευτυχία ή την ευθυμία. Στην ιδανική κοινωνία, αυτές οι διαδικασίες θα ταυτίζονταν άμεσα με τις ξεχωριστές ανάγκες του κάθε ανθρώπου. Αυτό όμως που έχουμε διδαχτεί από την ιστορία, και αυτό που βιώνουμε και σήμερα, δείχνει ότι τελικά βρισκόμαστε αρκετά μακριά από μία τέτοια ιδανική κοινωνία. Όχι επειδή έχουμε ιδεολογικές διαφορές, αλλά επειδή διαφέρουμε ως άνθρωποι.
Αν αραιώνουν οι αναρτήσεις μου, δεν είναι λόγω ανοιξιάτικης ραστώνης ή αδιαφορίας για τα κοινά και την επικαιρότητα. Είναι γιατί η επικαιρότητα στη μορφή που είναι σήμερα, είναι απλά στασιμότητα. Χωρίς ιδέες, προκλήσεις και κοινωνικές ζυμώσεις, πέρα από την ανησυχητική ενίσχυση των άκρων. Όλα αυτά, αρχίζουν και τελειώνουν στην ατομική ευθύνη. Στην Ελλάδα χρειαζόμαστε ένα Κράτος σε ρόλο «Πατερούλη» για να καλύπτει όλες τις ανάγκες μας, μία Εκκλησία σε ρόλο ηθικού δασκάλου, για να συγχωρεί τις αμαρτίες μας, και μία σφιχτή οικογένεια για να μας προστατεύει πάντα και να μας στηρίζει στα πόδια μας. Τα δικά μας πόδια.
Δυστυχώς όμως, κανείς δεν θα ρωτήσει για ποιον στέκουμε ακίνητοι, για ποιον υποφέρουμε. Ο καθένας μας νιώθει τον φακό της μηχανής να εστιάζει στην πλάτη του, αλλά δεν υπάρχει λόγος να γυρίσει. Και ως γνωστόν, ο σιωπών συναινεί.
*Γερμανοί στρατιωτές βλέπουν για πρώτη φορά υλικό από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
0 σχόλια