Μόνο όποιος έχει αφουγκραστεί και κατανοήσει βαθιά την ψυχονοοτροπία του Ρώσου μπορεί να καταλάβει αυτό που έγινε και δημιουργήθηκε. Στις δυτικές χώρες υπάρχει μια φυσική αυτο-οργάνωση της κοινωνίας, που σωματοποιείται στον κρατικοκαθεστωτικό μηχανισμό. Μια επανάσταση θα γκρεμίσει, ίσως, το καθεστώς και θα διαλύσει, επίσης ίσως, την κρατική μηχανή. Μα εφόσον υπάρχει έμφυτη κοινωνική οργάνωση, σύντομα θα συσταθεί εκ των κάτω κάποιο κρατικό σύστημα με κάποιο καθεστώς. Στην παθολογικά ματαιόδοξη τσαρική Ρωσία, τίποτα το παρόμοιο. Όλο το κράτος, σαν νόημα και σαν οργάνωση, κρεμόταν από το πρόσωπο του ηγεμόνα. Τη στιγμή που δεν θα υπήρχε πια Τσάρος, θα υπήρχε μόνο χάος και απόλυτη ανεπάρκεια να οργανωθεί οτιδήποτε εκ των κάτω. Γι' αυτό, για την Ρωσική Επανάσταση και την αναλγησία της, δεν θα πρέπει να αποφαίνεται κανείς από την στενή οπτική της ατομικής ηθικής. Η επανάσταση από την φύση της δεν μπορούσε υποταχθεί στις ισχύουσες νόρμες Ηθικής, Δικαίου και Θρησκείας. Ως αφηρημένη έννοια ήταν απαλλαγμένη από την διάκριση "καλού" και "κακού". Στην Ρωσική Επανάσταση μας οδήγησε η εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας, και η εκείνη με τη σειρά της μας οδήγησε στο αναπόφευκτο.

"Η στάση μας (σ.σ. των καθεστωτικών) είναι στείρα. Τι αρνούμαστε; Εκείνο που αρνητικά προκαλέσαμε εμείς, η άρχουσα τάξη της Ρωσίας, με την ανικανότητα μας να δώσουμε στον λαό το υλικό και ηθικό εκείνο minimum, που θα τον εμπόδιζε να πέσει θύμα της κομμουνουστικής απάτης. Αν είμαστε τίμιοι , θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε την εγκληματική στραβομάρα μας και να τινάξουμε τα μυαλά μας στον αέρα. Δεν το κάνουμε όμως. Ντυμένοι φανταχτερές στολές και στολισμένοι παράσημα, έχουμε το θράσος να παριστάνουμε εμείς τα θύματα ενός απάνθρωπου καθεστώτος. Δεν αρνούμαι ότι το καθεστώς του Λένιν είναι απάνθρωπο. Κάθε άλλο. Πιο απάνθρωποι όμως είμαστε εμείς που του ανοίξαμε τον δρόμο. Και τώρα, που κάθε βράδυ κοιμάμαι προς τον τοίχο, έτσι ώστε το αδιέξοδο μου να αποκτά την υλική του υπόσταση, τώρα, που είναι τα δικά μας mea culpa; Οι μπολσεβίκοι, όταν ήταν εξόριστοι, είχαν μια ιδεολογία. Πολεμούσαν για ένα είδος ηθικής. Εμείς τώρα τι προτείνουμε; Την επιστροφή στο παλιό καθεστώς των τσιφλικιών και των γαλονιών ή την άκριτη και ανεδαφική εφαρμογή του αγγλοσαξονικού κοινοβουλευτισμού; Σήμερα, τη μητέρα Ρωσία κυβερνούν οι χθεσινοί τυχοδιώκτες της. Γιατί να την ξανακυβερνήσουν οι προχθεσινοί κηφήνες; Θεωρώ ότι εχω απολέσει πλέον το δικαίωμα να δικάσω την Επανάσταση. Το μόνο που απομένει είναι να κρεμάσω τελετουργικά την τήβεννό μου, αυτή που γεμίζει το ανάξιο κορμί μου" - δια στόματος Συνταγματάρχη Λιάπκιν (περίπου).