Άθρο 84 ΠΚ
12:49
ή "η αυτοχειρία της Αριστεράς"
Τα ερωτήματα που έθεσαν οι ιδεολογίες – ερείσματα των λογής αυταρχικών ή και ολοκληρωτικών καθεστώτων δεν είναι κατ’ ανάγκη άστοχα. Αντιθέτως, πολλά διατηρούν την επικαιρότητά τους. Άστοχη είναι μόνο η ευκολία με την οποία σύντροφοι εγκολπώνονται τις απαντήσεις που έδωσαν αυτά τα καθεστώτα και η ιδεολογική τους κάλυψη: φυλάκιση, βασανισμός, αφανισμός των άλλως σκεπτόμενων, ενίοτε δε και αφανισμός της μνήμης τους και του πολιτισμού που ανέπτυξαν. Η σταλινική ΕΣΣΔ με την μαζική φυσική ή πολιτική εξόντωση των αντιφρονούντων, έφτασε κοντά στο να μην έχει ποιον να κυβερνήσει. Φυσικά η αλήθεια δεν απασχολεί τους αριστερούς. Αν μας απασχολούσε δεν θα ήμασταν αριστεροί. Μας απασχολεί η κατάληψη της εξουσίας και η διατήρηση της με κάθε κόστος. Μόνο σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη δεν το έχουμε κατανοήσει ακόμα.
Οφείλουμε να συναινέσουμε σε διαδικαστικούς κανόνες: πλειοψηφία αναδεικνυόμενη με αδιάβλητες εκλογές, αναπαλλοτρίωτες ατομικές ελευθερίες για όλους, άτρωτες από νομοθετική πρωτοβουλία της εκάστοτε συγκυριακής πλειοψηφίας, διάκριση των λειτουργιών της Πολιτείας, έλεγχος και λογοδοσία. Μία Πολιτεία που δεν αναλαμβάνει θεσμικά τις ευθύνες της είναι πικρό προμήνυμα εμφυλίου πολέμου και επικράτησης του φέροντος τους λιγότερους ενδοιασμούς. Καμιά ιδέα δεν είναι αρκετά σωστή ώστε να αξίζει τη σφαγή των αντιφρονούντων. Ο οπορτουνιστικός δογματισμός, ο μεθοδολογικός ατομικισμός, η κοινωνική μηχανική και η μισαλλοδοξία γεννούν τα τέρατα της ιστορίας. Από τους Ροβεσπιέρους, τους Σαιν Ζυστ, τους Μπέρια και τους Πολ Ποτ μέχρι τους τελείως αδίστακτους, που έχουν εγκαταλείψει τα προσχήματα ότι μιλούν δήθεν εξ ονόματος της ανθρωπότητας, δηλαδή Χίτλερ και λοιποί.
Και κάτι άλλο. Ένα σύστημα με ατομικές ελευθερίες, δημοκρατία, διάκριση εξουσιών, οικονομία της αγοράς με παραλλάσσουσας έντασης ρυθμιστικούς κανόνες, δηλαδή μια ανοιχτή κοινωνία, δεν έχει κάποιο manual ή ιερό βιβλίο με την υπογραφή κάποιου μυθοποιημένου σοφού. Ούτε θα μπορούσε να έχει άλλωστε. Είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου, να είναι ελεύθερος παραχωρώντας τόσες μόνο από τις ελευθερίες του όσες απαιτεί η υλοποίηση των ελευθεριών των άλλων και η επιβίωση της Πολιτείας. Γι' αυτό μια ανοιχτή κοινωνία βάλλεται συχνά με επίκληση των πρακτικών αδυναμιών της, κυρίως την άνιση κατανομή πλούτου. Για το σύστημα της δικτατορίας του προλεταριάτου ή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης υπάρχει πάντα ο ήκιστα πειστικός αντίλογος ότι «το βιβλίο καλά τα έλεγε, αλλά δεν εφαρμόστηκαν σωστά». Δεν υπάρχει σύστημα ή καθεστώς που απολαύει ασυλίας από την κρίση της ιστορίας. Ουδείς μπορεί να εμπαίζει τον κόσμο με ισχυρισμούς «θα είχαμε οικοδομήσει τον επί γης παράδεισο, αλλά κάποιοι κακοί σαμποτάριζαν την παραγωγή». Όλη η παραφιλολογία περί σαμποτάζ της παραγωγής το μόνο που καταδεικνύει είναι η ασύγκριτη ηθική, πολιτική και φιλοσοφική ανωτερότητα ενός συστήματος πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης των ανθρώπων, στο οποίο κανείς δεν έχει συμφέρον σαμποτάζ της παραγωγής, διότι – πολύ απλά – του επιτρέπεται να έχει ίδιο, ατομικό συμφέρον από την ύπαρξη και μεγέθυνση της παραγωγής. Αμείλικτη κεφαλαιοκρατία λέγεται.
Από οικονομικής άποψης, το σύστημα της δικτατορίας του προλεταριάτου και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης αδυνατεί εγγενώς να αυξήσει την παραγωγή, οδηγεί de facto στην πείνα και στη βίαιη διαχείρισή της. Η κατάργηση της αγοράς συνεπιφέρει την κατάργηση των τιμών, οι οποίες έπειτα ορίζονται κατά συνθήκην, αυθαίρετα και με διάταγμα. Αυτό εισάγει ένα μοιραίο, θανάσιμο στοιχείο ανορθολογισμού, που καθιστά απλώς αδύνατη τη βέλτιστη κατανομή των πόρων. Κανείς δεν κοστολογεί τίποτε. Και – κατά αδήριτη νομοτέλεια – καταρρέουν όλα σαν χάρτινος πύργος. Όταν κάποιος συγκρούεται με την πραγματικότητα, συντρίβεται.
Αντίστοιχο συστημικό αδιέξοδο αντιμετωπίζει η σημερινή Ευρώπη. Ευτυχώς, για την Βαλκανική Ελλάδα δεν εμπίπτουν τέτοιες ανησυχίες. Οι αστοχίες του συστήματος είναι πολύ αμελητέες μπροστά στις αστοχίες των προσώπων. Αν τους κυνηγήσουν στο τέλος με τσουγκράνες, πίσσα και πούπουλα, δεν θα είναι επειδή έχουν πολιτικές διαφορές ή γιατί είπαν ψέματα. Ο λαός αυτά τα συγχωρεί. Θα είναι επειδή τέτοιοι υπάνθρωποι, τέτοιοι πίθηκοι, δεν έχουν ξαναπεράσει από την πολιτική Αριστερά της χώρας. Και φυσικά οι αυτουργοί θα επικαλεστούν δικαίως το άρθρο 84 του Ποινικού Κώδικα*.
*Άρθρο 84 ΠΚ: Ελαφρυντικές περιστάσεις θεωρούνται ιδίως: α) ότι ο υπαίτιος έζησε έως το χρόνο που έγινε το έγκλημα έντιμη ατομική, οικογενειακή, επαγγελματική και γενικά κοινωνική ζωή β) το ότι στην πράξη του ωθήθηκε από όχι ταπεινά αίτια η από μεγάλη ένδεια ή διατελώντας υπό την επίδραση σοβαρής απειλής ή υπό την επιβολή προσώπου στο οποίο αυτός οφείλει υπακοή ή βρίσκεται σε σχέση εξάρτησης γ) το ότι στην πράξη του ωθήθηκε από ανάρμοστη συμπεριφορά του παθόντος ή παρασύρθηκε από οργή ή βίαιη θλίψη που του προκάλεσε άδικη εναντίον του πράξη
0 σχόλια