Ο Οκτώβρης είναι παράξενος μήνας. Το καλοκαίρι κύλησε πολύ γλυκά, σβήνοντας την άσκηση του νου και τους δύσκολους καιρούς της εγκαρτέρησης. Τελεσίδικη απάντηση και παντοτινό μου καταφύγιο, Εσύ. Και το παλάτι που χτίζουμε πάνω στην άμμο. Η ύπαρξη σου φλόγα στο Έρεβος του κόσμου. Ένας έρωτας διάχυτος σαν μυρωδιά, σαν δυο ποτήρια κρασί ανάκατα με λίγη σιωπή. Υπάρχεις σαν μια απόδειξη ότι δεν μολύνθηκαν ακόμα όλοι οι έρωτες. Ότι δεν ακρωτηριάσαμε και δεν ξεπουλήσαμε όλοι το τέκνο του Χάους και της Γης, τον όμορφο αυτό νεαρό με το τόξο. Συνωμοτούμε λοιπόν, για να δημιουργήσουμε έναν «τόπο» εξαίρεσης που θα αποτελεί μια ανακωχή από τις πληγές του κόσμου. Και εγώ, επιπόλαιος και περιπαθής, αφήνομαι στην οικειοποιητική παρόρμηση του έρωτα, να θέλω να κατέχω όλους τους χρόνους -παρελθόν, παρόν και μέλλον- και όλους τους τόπους που έχεις υπάρξει. Μόνο ο φόβος να υπάρξουμε τυχαία στον ίδιο χώρο, χωρίς να ζούμε, αναπολώντας στιγμές που ήμασταν μαζί, με συνθλίβει. Πάντα όμως υποχωρώ σε κάποιο τυχαίο χαμόγελο σου και ο φόβος αυτός χάνεται πάλι στην λήθη…