Μου φταίει ο κοινωνικός μας διχασμός. Τα καθημερινά βρισίδια, ο θυμός, η ανεξέλεγκτη λογοδιάρροια, η μιζέρια, η ξενοφοβία, η συντηρητικότητα. Η ατελείωτη συνομωσιολογία. Μου φταίει ο έλεγχος των Μ.Μ.Ε. από την εξουσία και η ποινικοποίηση της αντίθετης άποψης. Και δεν μπορώ να αποφύγω παρά να σκεφτώ πόσο απέχει η καθημερινότητα μας από τις ναζιστικές-σταλινικές τεχνικές προπαγάνδας ή τον δεσποτισμό. Αλλά δεν μου φταίει η αριστερή ιδεολογία. Γιατί πρέπει να παραδεχτώ ότι τα παραμυθάκια του Μαρξ με συγκινούν ως ένα βαθμό. Ίσως επειδή δεν τα θεωρώ ουτοπικά. Άλλωστε το πείραμα της Ε.Σ.Σ.Δ. δεν είναι τελεσίδικο. Όπως δεν μπορούμε να κρίνουμε τον καπιταλισμό από την αποτυχία του στη Λατινική Αμερική, έτσι δεν μπορούμε να κρίνουμε και τον υπαρκτό σοσιαλισμό από την αποτυχία του στην Ρωσία.
Όμως η αριστερά στην Ελλάδα είναι ιδιάζουσα. Τουλάχιστον όπως εκφράζεται από την συγκυβέρνηση Τσίπρα την τελευταία διετία. Γιατί ξεκίνησε ελπιδοφόρα για τον ελληνικό λαό. Βλέπετε η άποψη ότι βρέθηκε ο χαοτικός ηγέτης πάνω στην κόψη της τάξης, εκείνος που μπορούσε να υψώσει το ανάστημα του στους Ευρωπαίους τοκογλύφους, άρεσε. Το ανάστημα όμως  του νταή, εκείνου που ξέρει μόνο να κουνάει το δάχτυλο και να διακόπτει. Η παρακμή δεν άργησε να έρθει. Η κατάρριψη των προσδοκιών, η αθέτηση των κυβερνητικών υποσχέσεων και η ευρωπαϊκή αποτυχία μετέτρεψαν την κυβέρνηση Τσίπρα σε μανιφέστο επιπέδου καφενείου. Και κάπως έτσι, επαληθεύτηκε το μοναδικό status quo της πολιτικής βούλησης στην Ελλάδα: το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Είμαστε ερωτευμένοι με τους βιαστές μας.
Η αντίδραση του ελληνικού λαού ήταν αναμενόμενη, δεδομένης της ιστορίας του. Αναβίωσε η ρητορική του μίσους, της κρεμάλας, της δραχμής, της νοητικής και υλικής εξαθλίωσης. Της εθνικής απομόνωσης. Ο ελληνικός λαός επέλεξε για άλλη μια φορά να βρει τον εχθρό που αναζητούσε στους θεσμούς. Ο πραγματικός εχθρός όμως βρίσκεται ανάμεσα στις αναφορές των δύστροπων δικτυοκρατών. Γιατί οι υπαίτιοι έχουν πρόσωπα και ονόματα. Δεν είναι ιδέες, πολιτεύματα ή μηχανισμοί. Αυτά περνούν από το μυαλό μου κάθε φορά που ακούω για την δυσλειτουργία της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία δεν είναι το Σύνταγμα, δεν είναι η βουλή. Ξεκινάει από απλά πράγματα: τα σκουπίδια στον δρόμο, την ανεύθυνη οδήγηση, το κλέψιμο στην ουρά.
Το λάθος του ελληνικού λαού είναι η άρνηση του να αποδεχτεί αυτό που είναι μάλλον προφανές: ότι είναι αδύνατον να γυρίσουμε στην περίοδο χάριτος. Οι κρατικοδίαιτοι υπάλληλοι του δημοσίου και των ΔΕΚΟ που μπήκαν από την πίσω πόρτα, τα ευρωπαϊκά κονδύλια που αναλώθηκαν σε off-shore, cayene και εξοχικά, και εν γένει, ο νεοπλουτισμός και η ηθικοποίηση κάθε ρουσφετιού είναι ασυμβίβαστα με τη νέα πραγματικότητα. Μάλλον γι' αυτό δεν ελπίζω σε τίποτα καλύτερο με την επικείμενη επανεκλογή της Νέας Δημοκρατίας.
Όσο ακόμα υπάρχει η Ε.Ε. πρέπει να επιδιώξουμε με κάθε κόστος την διατήρηση μας σε αυτή. Γιατί δεν υπάρχει άλλη οικογένεια για την Ελλάδα εκτός της ευρωπαϊκής. Είμαστε μία βαλκανική χώρα που είναι πολιτιστικά-πολιτικά-πνευματικά ασύμφωνη με τους γείτονες της. Δεν έχουμε ισχυρή οικονομία, ούτε εγχώριους θεσμούς ούτε σοβαρό κράτος που θα μπορούσε να μας στηρίξει στην απομόνωση. Δεν είμαστε Ισλανδία. Δεν είμαστε ούτε καν Αργεντινή. Σε αυτόν τον κόσμο εξασφαλίζεις το καλύτερο συμφέρον σου όταν μπορείς να εξελίσσεσαι. Και παραδίδεις μαθήματα αξιοπρέπειας, δημοκρατίας και ανεξαρτησίας σε άλλους λαούς, όταν πρώτα τα έχεις εξασφαλίσει για τον δικό σου.