Το ηθικό πλεονέκτημα του σεξισμού
00:00
Γυναίκες.
Δεν πέθαναν για αυτές οι επαναστάτες, δεν μίλησαν για αυτές οι πολιτικοί.
Μονάχα οι ποιητές τις αγκάλιασαν στις στροφές τους.
Έγραψαν στίχους για να στριφογυρίζουν στα μυαλά μικρών εραστών.
για το χαμόγελο της Ανδρομέδας
για το δίκιο που ξεχειλίζει από τα μπούτια τους
για τα βαμμένα μάτια γερασμένων εφήβων
για τα παραφουσκωμένα στήθη
και τους βιαστές που πνίγηκαν σε αυτά
Γράφω λοιπόν και εγώ αυτό το μανιφέστο για να μαζέψω τα δάκρυα κάθε παιδικής χαράς για την αγέννητη κόρη μου, με την ελπίδα ότι θα έρθουν καιροί που το φεγγάρι θα ανοίγει τα πόδια του μόνο στο φως.
Παγιδεύτηκα στο περιθώριο φεμινιστικών παλινδρομήσεων, στο βόθρο του φαλλοκρατισμού και της πολιτικής διαπλοκής. Στον απόηχο της Σιμόν ντε Μποβουάρ που ακόμα θρυμματίζει καθρέφτες στα Εξάρχεια. Κοίταξα σαστισμένος τους κάδους να γίνονται προσανάμματα για τους δήμιους τους και τους τοίχους να απειρίζουν με ροζ μπογιά τις ιστορίες μίας λησμονημένης νιότης. Μικρές κυρίες άνοιξαν τους τάφους της θηλυκότητας τους για να θάψουν την πατριαρχική Ελλάδα. Παρελθοντικοί πόνοι που έμειναν άστεγοι πλέον στις βαθιές τομές νομοθετικής θεωρίας και καθημερινής πρακτικής.
Μα μία απληστία κατασπάραξε την αγνότητα του φεμινισμού σε έναν κόσμο που χάνεται στους πίνακες των χρηματιστηρίων. Όντας υπερρεαλιστής δεν θέλω την κόρη μου συνένοχη στην πάλη των φύλων που αντικατέστησε την πάλη των τάξεων. Ας μην λούσουν σημαδεμένα φύλλα τα πλεγμένα μαλλιά της για να αξιωθεί να αγαπήσει τον εαυτό της όπως της αξίζει. Ανθρωπόμορφες σκιές σκιών αντικατέστησαν τα πιόνια στη σκακιέρα του φεμινισμού. Βουβές κραυγές και φωτιές που δεν ζεσταίνουν στην μετα-πατριαρχική Ελλάδα.
Παραστρατημένα όνειρα κρατούν ακόμα νωπές τις τελευταίες πληγές μίας πάλαι ποτέ ανδροκρατίας. Όνειρα θολά και αβέβαια. Ζωώδη ένστικτα κυριαρχίας και εκδίκησης που αγριεύουν τη νύχτα και στρέφονται κατά των αντρών. Αυτοσεξουαλικές ορμές που κρύβουν τη μοναξιά τους πίσω από βαρύγδουπες ιδεολογίες. Επίδοση ανάγκης. Από πλήξη. Από βαρεμάρα. Μόνο που αυτό δεν σε ολοκληρώνει. Σε ανακουφίζει απλώς. Σπαράζεις λες και τα κύτταρα σου χωρίζονται στα δύο για μια στιγμή και την επόμενη είσαι πάλι μόνη. Και αισθάνεσαι ακόμα πιο κενή από πριν.
Η γυναίκα είναι σαν τη θάλασσα. Χτυπιέται που είναι κλεισμένη στις κοίτες της, και δεν μπορεί να τις ξεπεράσει, γιατί αν τις ξεπεράσει θα πλημμυρίσει τον κόσμο και θα χαθεί. Χτυπιέται και ύστερα αποκάνει και εμείς νομίζουμε ότι αυτό είναι γαλήνη ενώ είναι η πιο βαθιά απελπισία. Γιατί μόνο μέσα στο σχήμα που της δίνουν οι κοίτες της μπορεί να υπάρχει και αυτό είναι η μεγαλύτερη σκλαβιά για τη γυναίκα.
~ Γιώργος Τελώνης
0 σχόλια