Μέσα στις 365 μέρες του χρόνου βρίσκονται και κάποιες ημερομηνίες που μας θυμίζουν γεγονότα ηρωικά ή αποτρόπαια. Παλιά κακιά συνήθεια της κοινωνίας μας να καταντάει όλα τα γεγονότα επετείους. Σήμερα θα ακουστούν πανηγυρικοί και αντιπανηγυρικοί. Θα γίνουν εξαντλητικές συζητήσεις, θα ξαναπαιχτεί η κωμωδία των εκφωνήσεων, των ερωτήσεων, των απαντήσεων, των απόψεων, των προτάσεων, των αναλύσεων, δηλαδή ένα δράμα. Θα χωρίσουμε κουβαλώντας ο καθένας την γνώμη του, την αμηχανία του, το αδιέξοδο του. Και η αλήθεια πάντα θα γλιστράει ανάμεσα στις χίλιες δυο υποθέσεις, ανάμεσα στα λόγια μας. Έτσι γλιστράει και η εξέγερση του Νοέμβρη του '73, η ουσία της, οι δομές της, η κατάσταση που την γέννησε, οι υποκειμενικές καταστάσεις που εκφράστηκαν τότε από τους ανθρώπους που συμμετείχαν, η κατάληξη της, αυτό που απέμεινε.
Και κάθε χρόνο θα ξεθωριάζει, θα ξεφουσκώνει, θα γελοιοποιείται, θα τελετουργείται ακόμα περισσότερο. Και από αυτούς που την υμνούν, και από εκείνους που αμφισβητούν αυτούς που την υμνούν και τον τρόπο με τον οποίο την υμνούν. Και όλο θα κλωθογυρίζουν σαν βρυκόλακες οι βαρύγδουπες σάπιες λέξεις: κίνημα, πρωτοπορία, μαζικοποίηση, εθνική ανεξαρτησία κ.λπ., όπως περίπου θα στριφογυρίζουμε και εμείς γύρω από τον εαυτό μας, ψάχνοντας άξονα περιστροφής και στήριγμα για την ταλαίπωρη ύπαρξη μας, ψάχνοντας τρόπο να δημιουργηθεί μία διαδικασία που θα φέρει άλλη μία εξέγερση, ψάχνοντας ποιος ξέρει τι άλλο. Και αυτό το παρα-διαμορφωμένο μυαλό να μην μπορεί να ξεφύγει από τον κρετίνο διανοητικό και διαλογικό αυνανισμό, να μην μπορεί να καταλάβει πως διαχωρισμός της εξέγερσης σε μορφή, περιεχόμενο, ανάπτυξη και κατάληξη δεν μπορεί να υπάρξει. Όπως δεν μπορεί να υπάρξει και διαχωρισμός της εξέγερσης από τον χρόνο, από τον τόπο, από τους ανθρώπους της. Να μην μπορεί να καταλάβει πως η εξέγερση είναι δημιουργική και επικοινωνιακή έκφραση, και όχι διαδικασία με την έννοια του οργανωτικού προγραμματισμού και όλα τα πεζά επακόλουθα. Να μην μπορεί να καταλάβει πως οι μέρες του Νοέμβρη του '73, είναι ίδιες, τηρουμένων των αναλογιών, με τις μέρες που ζούμε.
Και καλά η φασιστικοποίηση της καθημερινής ζωής, την οποία τα μέσα αρνούνται να δούνε σε βάθος, υπάρχουν όμως και εξόφθαλμα πράγματα, χοντρές καταπιεστικές επεμβάσεις στο σύνολο της κοινωνίας. Περνάνε νόμοι αντεργατικοί, τρομοκρατικοί, νόμοι "εκσυγχρονιστικοί" στην παιδεία, νόμοι φορολογικοί κ.α. και πέρα από νυσταγμένες συζητήσεις στη Βουλή, κόμματα και κυβερνήσεις δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να στέλνουν τους κοιμισμένους για ύπνο. Κατά τα άλλα "ο λαός δεν ξεχνά, οργανώνεται, νικά" και η καταστολή οργιάζει, άνθρωποι χτυπιούνται, εξευτελίζονται, εκμηδενίζονται και κλείνονται στις φυλακές με σκευωρίες που γεννά η βάρβαρη εμπάθεια της κρατικής εξουσίας. Η σιωπή της ντροπής. Να μας λείπουν λοιπόν τα μοτεράκια αντιπολίτευσης και οι αφυπνίσεις. Να μας λείπουν και οι φανφαρόνικες προτροπές για δράση, οι αγωνιώδεις ιδεολογικοθεωρητικές αναζητήσεις του νέου κινήματος, η ψευδοϊστορία, οι επέτειοι και τα παζάρια.
Ας βουλώσουν τα στόματα εκείνων που μέσα από τα κοινοβούλια και τα γραφεία, καθισμένοι στις καρέκλες τους, υμνούν την εξέγερση. Ας βουλώσουν τα στόματα εκείνων που αν ξεσηκώθηκαν κάποτε, έκαναν τώρα την εξέγερση τους προεκλογική κονκάρδα. Το σκυλολόι των εξουσιαστών, κόμματα-αποκόμματα, κυβερνήσεις-αντιπολιτεύσεις, φασίστες-αντιφασίστες και άλλα διαλεχτά καθάρματα, προσπαθούν απεγνωσμένα να τυλίξουν το Νοέμβρη σε φακελάκια από σελοφάν και να τον εμφανίσουν στα σούπερ μάρκετ της αντιστασιακής ιδεολογίας. Υπάρχουν όμως κι άλλοι που δεν ακούγονται σε αυτή τη φασαρία, δεν κρατάνε ταμπέλες, δεν γουστάρουν προβολή και ασχετίλα. Βρίσκονται στο μεταίχμιο υποταγής και εξουσίας. Πιασμένοι από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου, να ξοδεύουν τον ελάχιστο χώρο, να κλαίνε λίγο, ήσυχα τον σύντροφο να ρωτούν