Ειρήσθω εν παρόδω
22:30
(«Αυτό δεν συγκρίνεται με την αίσθηση του δέρματος σου» - απόσπασμα σε Braille)
Δεν ξέρω αν είναι μελαγχολικοί οι έρωτες. Χαρμόλυποι θα ‘λεγα. Σαν στίχοι του Γκανά. Ξοδεύουμε λίγο θάνατο μέρα με την μέρα ψάχνωντας ένα σώμα να μας πάρει μέσα του και να μας ξαναγεννήσει, να μας απαλλάξει από την υπαρξιακή ενοχή, από το αναστοχαστικό cogito της καθημερινής φθοράς. Χανόμαστε σε πεζές σκέψεις και μικρότητες ενώ το μεγάλο ερώτημα παραμένει πάντα αναπάντητο: πως έζησες, γιατί έζησες, πως κοιμήθηκες σε λάθος κρεβάτια, πότε πήρες λάθος δρόμο. Γιατί τέτοια περιφρόνηση σε αυτά που ονειρευτήκαμε; Ούτε σπιθαμή για αβρότητες. Θα ήθελα κάπως αλλιώς να αγαπιούνται τα πράγματα. Ευτυχία και δυστυχία σε ένα πρόσωπο, απλή μαζί και ανεξάντλητη. Αντηχήσεις ποίησης σε σεντόνια ντρίλινα. Σιωπή κοινή, να ανήκει στον έναν και να τη μοιράζονται δύο. Ένας να φτιάχνει τις λέξεις και ένας να τους δίνει μορφή και σχήμα βάζοντας τους φωτιά. Με εκείνη την αόριστη εντύπωση ότι από την ικανότητα της να είναι ευτυχισμένη, εξαρτάται η ελπίδα ολοκλήρου του κόσμου.
3 σχόλια
Και σαν όλα τα λογικά παράλογα πλάσματα έχουμε πάντα τις γρατζουνιές της ελπίδας στον λαιμό μας. Αυτές τις γρατζουνιές που θέλουν να μας πείσουν πως αξίζει να ματωνουμε στην αναζήτησή του. Πώς κάθε πληγή που έχουμε αποτελεί πινελιά σε έναν πίνακα που πασχίζουμε να ονομάσουμε ευτυχία. Άτακτες πινελιές μπλε σαν την άγρια θάλασσα να σμίγουν με κόκκινες από τις πληγές του λαιμού μας. Αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά θα τον δεις να κινείται, έχει παλμό. Αν ακούσεις πιο προσεκτικά συντονίζεται με τον παλμό της καρδιάς μας. Δεν ξέρω αν ο πίνακας αυτός στο τέλος θ φτιαχτεί ή θα μείνει μισοτελειωμένος σκονισμένος σε ένα υπόγειο που ασφυκτιά από την μυρωδιά της μπογιάς. Αν θες την γνώμη μου και οι μισοτελειωμένοι πίνακες είναι άξιοι έκθεσης. Εκθέτουν ακριβώς αυτό που είναι. Περίεργη η αριθμητική μισός πίνακας με μισοτελειωμενα συναίσθηματα σχηματίζουν κάτι παραπάνω τελικά από μια εικόνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήτα συναισθήματα δεν μοιράζονται διασπώνται και πετσοκόβουν
ΑπάντησηΔιαγραφήη ευτυχία αποτελεί την παρακμή της προσωπικής σου ματαιοδοξίας
στον δικό σου πίνακα που εγωιστικά πιστεύεις ότι αποτελεί συνείδηση των όσων αποκαλείς και χαρακτηρίζεις πινελιές γρατζουνιές χαραγματιές ..
επιλέγεις να εκτεθείς σε απολαύσεις που τις αποκαλείς διαδρομές βιώματα εμπειρίες μετά ψυχής και πνεύματος κλισέ δίχως ρίσκο χωρίς αντίκτυπο
επαινείς τα ένστικτα σου με την ίδια ευκολία που τα διασύρεις τα ευτελίζεις τα διαπομπεύεις σε ρηχά θερμά αρρωστημένα βρώμικα λιμνάζοντα ύδατα ..
παραλείπεις εντέχνως πως όταν εκτίθεσαι η ψυχή σου ακολουθεί τα χνάρια της υποκουλτούρας σου
προλογίζοντας το νου σου για να
προσφέρει άλλοθι στη σάρκα σου ..
εκλιπαρείς να κρατηθεί σιγή να μην αναφερθεί το ανείπωτο των παράδοξων ορέξεων σου που αχόρταγα αποφάσισες να το ξεθάψεις λεηλατώντας και κραυγάζοντας ηδονές ιδρώτα αίμα και καυτό σπέρμα …
δεν υπάρχουν μισοτελειωμένοι πίνακες …
ΑπάντησηΔιαγραφήυπάρχουν μισοτελειωμένες επιθυμίες , μισοτελειωμένες αποφάσεις ,μισοτελειωμένες ζωές….
δεν ζεις με προφάσεις ούτε με άλλοθι, περιφέρεσαι φοβισμένος/νη ,προσποιούμενος καλά κρυμμένος πίσω από σχέση,
ικετευοντας να μείνουν
όλα στο σκοτάδι, στην αφάνεια
στο λίγο ,στο μέτριο ,στο περίπου
στο βιαστικό καμουφλαρισμένο σου ακαταλόγιστο, εισπνέοντας τόνους ναφθαλίνης ανασφάλειας
Είναι φορές που χωρίς αφορμή,
μέσα μου τρέμει μια ξένη φωνή,
που μου θυμίζει στιγμές
από παλιές μου ζωές
και ένας αέρας ζεστός
γιασεμιά φορτωμένος, φυσάει βουρκωμένος.
Λευκό μου γιασεμί, μη νυχτώσεις.